بسمه تعالی
در جامعه ایران که بر مبنای قوانین دین مبین اسلام استوار است؛ لیبرالیسم همواره مورد بحث قرار داشته و در اصل این ایدئولوژی که بر پایه اومانیسم و اقتصاد آزاد استوار است و عملکرد برخی مسئولان و مدیران کشور هنوز شبهاتی وجود دارد.
ابتدا به معنای لیبرالیسم و اهداف و انواع آن می پردازیم:
لیبرالیسم از لحاظ لغوی به معنای آزادی خواهی می باشد، به مجموعه وسیعی از ایده ها و تئوری‌های مرتبط با دولت اطلاق می شود که برپایه آزادی های شخصی استوار است. این ایدئولوژی بر حقوق افراد در برابری فرصت، آزادی اندیشه و آزادی بیان، محدود کردن نظام حکومتی با تاسی به نقش قانون اساسی، تبادل آزاد ایده ها، اقتصاد آزاد یا اقتصاد مختلط تاکید دارد. لیبرالیسم بر دیدگاه و یا خط مشی های کسانی دلالت دارد که گرایش اولیه شان در سیاست و حکومت کسب و یا حفظ آزادی از قید نظارت یا هدایت دولت و یا عواملی که از آزادی های بی قید و شرط و نامحدود انسان جلوگیری می کند.
این ایدئولوژی به دو دسته تقسیم می شود:
۱- لیبرالیسم اجتماعی:
لیبرالیسم اجتماعی یک ایدئولوژی سیاسی است که در پی یافتن توازن بین آزادی فردی و عدالت اجتماعی است. این بخش از لیبرالیسم از اقتصاد بازار و بسط حقوق مدنی و سیاسی و آزادی مدنی حمایت می کند. اما بدلیل اعتقادش به نقش مشروع حکومت در مسائلی همچون فقر، نظام سلامت و بهداشت و آموزش و پرورش با دسته دیگر لیبرالیسم در تضاد است. اما در عین حال لیبرالیسم اجتماعی پایه اصلی اش بر باور به این مطلب استوار است که خیر جامعه با آزادی های بی قید و شرط فردی هم خوانی دارد.
۲- لیبرالیسم کلاسیک:
لیبرالیسم کلاسیک نیز یک ایدئولوژی سیاسی می باشد که از آزادی های مدنی نامحدود با محدود کردن دولت تحت حاکمیت قانون، مالکیت خصوصی و باور به تئوری اقتصاد لسه فر ( بر اساس این تئوری هرگونه تراکنش اقتصادی میان افراد باید عاری از هرگونه دخالت حکومت باشد. می توان اینگونه نیز تعریف نمود که نظام حاکم حق نظارت بر قیمت ها، گرفتن مالیات، نظم دادن به اقتصاد و بازار را نداشته باشد و نرخ ها بر اساس میزان عرضه و تقاضا تعیین شود.) در بازار آزاد دفاع می کند.
در اندیشه مارکسیسم – لنینیسم لیبرالیسم به یک جریان سیاسی بورژوازی اطلاق می شد که در عصر تجدد خواهی یعنی زمانی که سرمایه داری علیه اشرافیت فئودال مبارزه می کرد و در صدد گرفتن قدرت بود، بوجود آمد و رشد کرد. در اندیشه مارکسیسم مفهوم لیبرالیسم به یک روش نانوشته و درویش مسلک در داخل طبقه کارگر در برابر دشمن سرمایه دار و فئودال اطلاق می شد. در این روش لیبرالیسم به معنای صلح طلبی غیراصولی و به ضرر اندیشه ها و مرام مارکسیسم – لنینیسم، نرمش در مقابل خطای دشمن و نادیده گرفتن نقض اصول باورها بنا به دلایل شخصی می باشد. اگر لیبرالیسم در این مفهوم تعریف بشود. در حقیقت مبنای فرصت طلبی و فردگرایی است.
پس از تفکیک لیبرالیسم به دسته های اجتماعی، کلاسیک و بورژوازی آنچه که از آن بعنوان هدف اصلی و آرمان باورمندان به این ایدئولوژی استفاده می شود دست یابی به حداکثر آزادی بی قید و شرط و غیر مسئولانه فردی در جامعه می باشد. شرط رسیدن به این آزادی فردی نامحدود ۱- تفکیک حوزه جامعه از حوزه حکومت و ۲- محدود کردن حکومت توسط قانون و حقوق و آزادی های فردی می باشد.
از ابتدای پیروزی انقلاب اسلامی تا کنون افراد زیادی در قالب احزاب سعی در پیاده کردن اصول لیبرالیسم در کشور بودند. در همین راستا می توان از احزاب و گروه‌هایی همچون جبهه دموکراتیک ایران تاسیس اسفند ۵۷ توسط هدایت متین دفتری (فراری و همکار با منافقین پیش از حضورشان در عراق)، نهضت آزادی، حزب منحله جمهوری خلق مسلمان ایران به رهبری آیت الله کاظم شریعتمداری و حزب کارگزاران سازندگی به رهبری معنوی مرحوم هاشمی یاد کرد.
بجز حزب کارگزاران سازندگی بقیه گروه‌هایی که تلاش در لیبرال کردن ایران داشتند همگی از بین رفتند و یا به خارج از کشور کوچ کردند. حزب کارگزاران سازندگی که در سال ۸۸ با حمایت از سران فتنه پیش از فتنه و حمایت از فتنه گران در حین اغتشاشات پس از انتخابات سعی در پیاده کردن شروط رسیدن به جامعه آرمانی لیبرال داشت که در حماسه ۹ دی به تاریخ پیوست. در سال ۱۳۹۲ بار دیگر طیف لیبرال ایران با پیروزی در انتخابات ریاست جمهوری قدرت اجرایی را در دست گرفت و تلاش نمود تا بار دیگر ایدئولوژی لیبرالیسم را در کشور پیاده نماید.
پیشتر گفته شد که لیبرالیسم از اقتصاد مختلط که در اکثر موارد از اقتصاد بازار با مقررات نظارتی قوی و ارائه کالاهای عمومی توسط دولت پیروی می کند حمایت می کند. همچنین در تعریف ویژگی اقتصاد مختلط می بینیم که مالکیت خصوصی ابزار تولید، تسلط بر بازارها برای هماهنگی اقتصادی سودجویانه و انباشت سرمایه بعنوان نیروی محرکه اساسی فعالیت های اقتصادی است. با استناد به خصوصیات اقتصاد مختلط و همچنین با استناد به یکی از شروط اساسی رسیدن به آزادی فردی نامحدود در ایدئولوژی لیبرالیسم یعنی تفکیک حوزه جامعه از حوزه حکومت می توان عملکرد دولت در داخل کشور را در خصوص تعطیلی کارخانه ها، و واردات بی رویه کالاهایی که در داخل تولید می شوند، توزیع سبد کالا، عدم اشتغال زایی و بیان نمودن کنسرت و مسائل جانبی بعنوان مشکلات اصلی مردم و انتساب این مشکلات دولت خوانده به کل نظام، سعی در جداسازی جامعه از حکومت داشت. در همین راستا می توان گفت که دولت با سکوت معنا دار خود در خصوص اغتشاشات اخیر و در امتداد آن سردادن شعارهای ساختار شکن بر علیه اصل نظام توسط اغتشاشگران، خود عامل اصلی در این اغتشاشات بود. برای تفکیک حوزه جامعه از حوزه حکومت باید نارضایتی عمومی را افزایش داد و با تبلیغات حکومت را عامل این نارضایتی معرفی نمود. همچنین در این خصوص می توان از سندی نام برد که نسل بعدی را از لحاظ ارزشهای ایدئولوژیک در برابر حکومت قرار می داد. مردم ایران این سند را با نام سند ۲۰۳۰ می شناسند.
در حوزه خارجی هم با استناد به فیلمهای منتشر شده از وزیر امور خارجه، دولت از لیبرالیسم بورژوازی استفاده نموده و با علم به بدعهدی آمریکا و شرکایش و با علم به دشمنی آمریکا با کشور و مردم ایران تنها به جهت حفظ منافع جناحی با نادیده گرفتن پلیدی دشمن و با ظاهری خوش‌بینانه که صرفا مصرف داخلی داشت، با توافق هسته ای برجای (برنامه جامع اقدام یکجانبه ایران) توانست هم خود را برای انتخابات ۹۶ بیمه نماید و هم با امید واهی دادن به مردم و سوء استفاده از اعتماد مردم پایه های اغتشاشات ۹۶ را با هدف جدایی مردم از حکومت رقم بزند. ضمن اینکه پیشتر هم با اعتراضاتی تحت عنوان مطالبات مالباختگان رهبری را مسئول مستقیم عدم پرداخت بدهی های معوقه موسسات مالی دانسته و در شهرهایی همچون اهواز و تهران با شعارهای ساختارشکن قصد در تخریب رهبری به نفع خود داشتند.
با نگاهی به عملکرد سیاسی و اقتصادی دولت تدبیر و امید و بررسی آن خواهیم دید که لیبرالیسم در عمق جامعه سیاسی ما نفوذ کرده و با اجرای اقتصاد مصرفی بدون پشتوانه در تلاشند تا نقطه جوش را در جامعه به پایین ترین حد ممکن برسانند. برنامه های راهبردی لیبرالیسم در کشور درست نقطه مقابل اقتصاد مقاومتی می باشد. این برنامه راهبردی باید از بین برود با همت و اندیشه انقلابیون.
و من الله التوفیق
منتشر شده در سایت اندیشکده یاسین
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر